Bolivia: een wereld van verschil

Kan iemand de tijd wat langzamer zetten?? Nee, ben niet gestopt met bloggen… De tijd gaat gewoon veel te snel! 😀 Hoewel ik al flink aan de Argentijnnse vino aan het nippen ben, hierbij nog een update over: Bolivia. Hoppa: nieuw land, nieuw hoofdstuk. En een wereld van verschil in vergelijking met Costa Rica. Adios zon, strand, jungle en Pura Vida. Buenos dias bijzondere berglandschappen, koloniale gebouwen, traditionele klederdracht en spaanse les. En ja, ook hoofdstuk 3 van mijn trip valt zeker onder de categorie ‘behoorlijk bijzonder’. 

La Paz
La Paz zonder kleerscheuren weer verlaten… Ik had er niet he-le-maal het volste vertrouwen in toen ik in het vliegtuig de Lonely Planet opensloeg. Na een overstap in Bogota werd ik in alle vroegte (3:30h) gedropt op vliegveld La Paz. Ik besloot daar te blijven tot de zon op kwam. Want ja eerlijk is eerlijk, het was wel weer een beetje spannend. Weer alleen, een nieuw land, nieuwe cultuur, nieuwe mensen.

In de straten van La Paz

Uiteindelijk niks aan de hand natuurlijk. Niet beroofd, verkracht, ontvoerd en in elkaar geslagen door in een verkeerde taxi te stappen o.i.d. Alleen twee rasechte Brabo’s tegen het lijf gelopen in het hostel. Als dat het ergste is wat je kan overkomen..? 😛

Partycrashen by accident | fiesta in de straten van La Paz

Overigens.. toen ik na de bagageband de schuifdeuren van het vliegveld in La Paz door liep, kreeg ik meteen een warm onthaal. Een horde mensen stond met camera’s en telefoons te zwaaien om een glimp op te vangen. Niet van mij, maar van ‘die ene gangster’ de business class vloog. Reggaetonartiest Nicky Jam, bleek later. Geinig. Lekker nummertje heeft ‘ie trouwens: Travesuras

Partycrashen by accident | fiesta in de straten van La Paz

Death Road

The World Most Dangerous Road. Of ik daar ook effe vanaf wilde vlammen met een mountainbike. Normaal gesproken ben ik niet vies van een shotje adrenaline. Maar wat ik van deze ‘Death Road’ moest denken, daar was ik nog niet helemaal over uit. Een aantal anderen uit mijn hostel had al geboekt, dus (ja, zo makkelijk ben ik dus over te halen met dit soort dingen) denderde ook ik op dag 2 naar beneden vanaf El camino de la Muerte (Coroico).

Klaar voor Death Road

En het was tof, heel tof! In het begin was het fietsen een beetje aftasten, maar daarna gingen alle remmen los.. 😛 Eng was het niet echt. Het was vooral erg mooi! Ik werd gelijk gegrepen door het prachtige berglandschap van Bolivia. Kijkt u maar even mee…

Het prachtige uitzicht van het eerste gedeelte Death Road

San Pedro Prison
Mocht je ooit in La Paz belanden, is de Free Walking Tour van Red Cap een aanrader. Startpunt is de San Pedro gevangenis in hartje La Paz. Met gemiddeld 5 bewakers op 2.000 gevangen kan je wel voorstellen dat het daarbinnen een (bijzonder) wereldje op zich is. Zit je als gedetineerde niet te wachten op dubbele huur, dan mogen vrouw en kinderen gewoon bij je in de cel intrekken. Zij kunnen gewoon in en uit lopen. En als je wil, trek je gewoon je portemonnee voor een betere, luxere cel.

Coca Cola schijnt er een monopoliepositie te hebben en is daarmee ook gelijk hoofdsponsor (parasols, tafels, stoelen). Gevangenen mogen er hun eigen handeltje opzetten. Van kapper tot winkelier. En het gerucht gaat dat het eigenlijk een grote cocainefabriek is, en dat er ook buiten de gevangenis gedeald wordt. Voorheen kon je er als toerist (als je maar flink lapt natuurlijk) ook een bezoekje brengen, en zelfs overnachten. Wat er allemaal waar is van deze geruchten, weet ik niet. Maar dit en meer info over de stad en de cultuur, maakte de tour in ieder geval super interessant.

Chacaltaya | La Paz

Chacaltaya | La Paz

Sucre: back to school
Uiteindelijk heeft La Paz me vier dagen bezig gehouden. Ik had er nog wel wat langer kunnen blijven, maar ik wilde heel graag door. Tijd voor Spaanse les namelijk! Hop, de nachtbus in naar Sucre om de volgende dag fris en fruitig te kunnen starten met ‚la primera clase de espanol’. Fris en fruitig bleek helaas een illusie, want ondanks de ‘bus cama’ (lees: bedbus) die ik had geboekt, had ik geen oog dichtgedaan. Vanwege de verwarming die op 10 stond te loeien (ik was op een vrieskist gekleed!).

Een van de vele mooie panden in Sucre

Maar een blij ei dat ik was toen ik na een korte powernap rondhuppelde in Sucre om de stad te verkennen. Heerlijke stad, mooie koloniale gebouwen, drukke straten vol met vrolijke studenten, popcorn te koop op iedere hoek van de straat, eten voor 2 euro op de markt, nonnen op goudkleurige Havaianas, oude mannetjes die heel graag iets tegen je willen zeggen en uiteindelijk heel semi-stoer ‚Hello’ mompelen, zebra’s die het verkeer staan te regelen en je met alle liefde een knuffel geven als je oversteekt… En dat alles met een fijn zonnetje erbij. Ja, hier zag ik mezelf wel een weekje rondhobbelen.

Boliviaanse senorita in de straten van sucre

Dagelijkse routine
En dat is waar ik voornamelijk mijn dagen mee vulde in Sucre: rondhobbelen. Iedere dag had ik van 1h tot 5h Spaanse les. Voor die tijd hield ik me meestal bezig met een beetje rustig wakker worden, op de markt een ontbijtje scoren, beetje kletsen met mensen uit het hostel, beetje huiswerk maken op de patio in het ochtendzonnetje.

Iedere dag 4 uur Spaanse priveles met profesora Edith!

Laatste les met profesora Edith!

Nou ben ik niet een mens van de dagelijkse routine, maar vanaf dag 1 had ik er een traditie van gemaakt om voor de les nog even een fruitsalade op de markt te scoren. Een ontzettende toren van fruit, yoghurt, slagroom (ach, tis toch ‘vakantie’), caramel of kokos en wat nootjes. Iedere keer weer een klein feestje, ha!

Fruittoren, wat een feest!

’s Avonds was er ook meestal wel iets te beleven: samen koken met hostelgenootjes, biertjes drinken in de stad, gratis salsalesjes volgen, BBQ-en met het hele hostel… Na uiteindelijk twee weken heb ik afscheid genomen van Sucre en ‘mi professora’ Edith. Ik heb ontzettend veel van haar geleerd en hele leuke gesprekken met haar gevoerd! Als ik meer tijd had (ja echt, 5 maanden blijkt ineens best kort!), had ik er misschien nog wel gezeten. Spaanse les is best verslavend! Mijn nieuwe doel is nu om beter Spaans te spreken dan Engels. Eens kijken hoe we dat voor elkaar gaan krijgen… 😀

Campesina market in Sucre

De laatste dag in Sucre heb ik afgesloten met de Nederlandse Steven en Thaise Tarin. We gingen op zoek naar de 7 watervallen in de buurt bij Sucre. Een hele expeditie bleek (een aap was er niks bij), maar zeker de moeite waard!

Een van de 7 cascades bij Sucre

Hoewel ik inmiddels al lang en breed aan de Argentijnse steak en de vino tinto zit, heb ik de blog van Bolivia even in tweeën geknipt. Bolivia deel 2 is vooral bijzonder mooi (plaatjes kijken dus). En volgt snel..! Besitos Xxx

Resumen en Espanol
Para mis nuevos amigos y amigas que no entienden Holandés, pero si entienden Espanol, voy a escribir un resumen. Al menos, voy a probar!! 😀 Perdona me por los errores, pero estoy a aprender cada los días. Bolivia fue un mundo de diferencia en comparación con Costa Rica. Adios al mar, la playa, jungle y la pura via. Bienvenidos a las montañas lindas, edificios coloniales, ropa traditional y clases de español.. Pero una cosa es seguro: el capitulo 3 de mi viaje era también muy especial para mi!

Después decir adios a mis amigas españolas en Costa Rica fui por el avión a La Paz, Bolivia. Al principio, cuando lei el capitulo sobre La Paz en mi guía de Lonely Planet, no tenia mucho confianza que iba a sobrevivir.. Pero era en La Paz no estuve mal! También los días en Boliva fueron muy rápido. He encontré mucha gente, he visito muchas bellas ciudades y haci muchas cosas muy bonitas. Sobreviví el Camino de la Muerte cerca de La Paz, comí muchas ensalada de frutas en Sucre,  me encantaba las montañas y las vistas, y aprende mi español en la clase de español con mi buena profesora Edith! Muchas gracias por eso!

Estoy comer asado argentina y vino tinto hace mucho tiempo… Entonces,  el segundo parte de mi viaje en Bolivia fue muy lindo. Espero que voy a escribir dentro de poco sobre eso. Y quizas un poco mas en español… 🙂 Besos!