Hoe zit dat met die Argentijnse steak?

Of ik al een ‘Argentijnse steak’ aan de haak heb geslagen…? Sinds ik in Argentina rondhobbel komt deze vraag zo nu en dan vanuit Nedeland ingevlogen. Briljant gevonden overigens. Maar: nee. De lekkerste vond ik op mijn bord, op een bedje van sla en in het gezelschap van een overherheerlijke vino tinto. Que vida! Kan het niet vaak genoeg zeggen. Maar zucht, wat een leventje ook hier weer, in Argentina. Ja, het reizen bevalt. Goed!

No worries. Heerlijk! Vandaag bedenken wat ik morgen ga doen. Niet te veel vooruit plannen en elke dag genieten van de dingen die op mijn pad komen.  Het enige waar ik me hier zo’n beetje druk over hoef te maken is of mijn kleding na iedere wasbeurt weer een stukje is gekrompen of dat ik het toch zelf ben die weer een tikkeltje is ‘gegroeid’…

Hoewel Argentinië wat constanter reizen is dan bijvoorbeeld Bolivia, is geen dag hetzelfde. De ene plaats is leuker en mooier dan de ander. Met nieuwe indrukken, nieuwe uitzichten en nieuwe mensen.  Al heb ik in Argentina wel één constante factor: Peter, mijn 21 jarige ‘reisbroertje’ uit Utrecht. We hadden vanaf Salar de Uyuni dezelfde route in gedachten. Dus we besloten om kerst en oud & nieuw buddies te worden.

Over de grens
De Boliviaanse invloeden zijn nog duidelijk zichtbaar als je de grens over gaat naar Argentina. Had ik in Bolivia nog dikke souvenir stress, kon ik in de eerste paar dorpjes die ik afging in Argentina nog behoorlijk los. Niet heel handig als je vervolgens de helft weer ergens laat slingeren. Maar enfin… het houdt je van de straat zullen we maar zeggen.

Hoe meer je afzakt in het Noorden, des te minder primitief het wordt. Wat mij betreft nog iets te vroeg, maar wel leuk om te zien! Vanuit Vilason hebben we (Peter, ik en het Franse koppel Axel en Marion) een bus gepakt naar dorpje numero 1: Humahuaca. Hier maakten we gelijk kennis met het bijzondere berglandschap van Argentinie.

Asado
Volgende stop was Tilcara, een uurtje verder met de bus. Een wat toeristischer dorpje dat iets meer bruiste. Omdat het al dag 2 in Argentina was, konden we hier natuurlijk niet anders dan een flink stuk vlees halen (tira) en rode wijn. Oke, het regende dus moesten we het doen met de oven, maar onze eerste wannabe asado (BBQ) was een feit!! Mmmmm…

Langzaam verder afzakkend in zuiderlijke richting kwamen we in eerste grote stad Salta terecht. Hier troffen we onze fietsvriend Steven (hij fietste en buste vanaf Sucre een beetje dezelfde route als ik) weer!

Si el vino viene, viene la vida
‘Als de wijn komt, komt het leven’, een van meest interessante wijsheden die ik heb opgedaan in Argentinië haha! In een knus hostelletje in Cafayate, een dorpje waar de wijnstreek zo’n beetje begint als je vanuit het Noorden Argentinië binnenvalt. En omdat in dit hostel gratis vino tinto werd geschonken (hoe geniaal?!) moest dat natuurlijk gelijk maar in de praktijk worden gebracht… 😉

3 sterren voor nop
Terwijl Peter en ik (het Franse koppel hadden we achter ons gelaten in Salta) na aankomst het dorp afstruinden naar iets wat leek op een lunch, raakten we aan de praat met wat lokale señores. Ze nodigden ons uit om wijn me hen te drinken en zelfgemaakte hamburgers te eten. Drie uur verder vroeg de man die het meest op zijn praatstoel zat of wij in zijn hotel wilden overnachten. Hoewel het hostel heel leuk was konden we hier gewoon geen nee op zeggen.

Dus wij gingen de volgende dag in onze kloffies met onze backpacks op de rug op zoek naar het hotel een paar straten verderop. Bleek het een superdeluxe 3 sterren hotel met zwembad, uitgebreid ontbijtbuffet en mega kingsize bedden! We mochten absoluut niet betalen en zelfs nog een nachtje extra blijven. Daar moest op geproost met een mooie Torrentes (dé vino blanco van een bodega om de hoek) en verse geitkaas van de geitenboerderij die we hadden bezocht. Que vida…!

Mendoza: wijn, wijn, wijn
Via Tucuman vervolgde mijn weg (weer heel even alleen) verder naar Mendoza. Zo’n 18 uur in de nachtbus verder richting het zuiden. Een gezellige stad middenin de gelijknamige wijnstreek (check je wijnvoorraad, zo’n 70% van de Argentijnse wijnproductie komt uit Mendoza). Mijn dagen hier bestonden voornamelijk uit wijn: bodega-hoppen, fietsens langs de wijngaarden, wijn proeven, stappen, wijn drinken (was weer gratis in dit hostel). En dat met een aantal superleuke chilenen, portugezen en brasileros van het hostel. Kan niet anders zeggen dat het een gezellige bedoeling was in Mendoza!

To Chili or not to Chili
Op de laatste dag heb ik nog een poging gewaagd om de grens met Chili over te steken. Voor dollars (die kan je tegen een heel voordelige koers omwisselen in Argentijnse Pesos), mooie uitzichten en natuurlijk een stempeltje! Peter kende 2 Franse chicas die voor een dag een auto hadden gehuurd om heen en weer te reizen. Eenmaal onderweg bleek het te koud om de auto uit te gaan, werd het te gevaarlijk toen het ging sneeuwen en mochten we de grens niet over met de huurauto. Een dag voor niks in de auto gezeten. Dag dollars, dag buenas vistas, dag stempel… Maar ach, wel een witte pre-kerst meegemaakt 😉

Kerstdiner onder de sterrenhemel
Na Mendoza ging ik (nu weer) samen met Peter richting het oosten. Cordoba stond op het menu, de een na grootste stad van Argentina. Normaal gesproken een bruisende studentenstad, maar vanwege de kerst- en zomervakantie een beetje kalmpjes. Het hoogtepunt hier was dan ook het kersdiner in 30 graden onder de sterrenhemel op het dakterras. Hadden wij ff mazzel dat we een stel culinaire hoogstandjes (lees: kookgrage Fransen) hadden ontmoet die maar al te graag een meergangendiner in elkaar wilden fritsen. Dan wil ik best assisteren 😉

Couchsurfen in Rosario
Voordat we Buenos Aires onveilig gingen maken met oud en nieuw, wilde ik eerst nog langs het leuke Rosario. Ongeveer 4 uur er vandaan. Ik was namelijk uitgenodigd door Pato, de Argentijnse chica die ik had ontmoet in Tupiza (Bolivia). Mijn eerste couchsurf-expierience was een feit. Check!

Nouja, ze stond er vervolgens zelf op om op de couch te crashen en ik in haar bed. Zo lief! En dat zijn de meeste Argentinos heb ik gemerkt de afgelopen weken. Ontzettend vriendelijk, behulpzaam en geinteresseerd. Mensen beginnen soms zomaar een praatje en helpen gelijk als je met een kaart in je handen staat. Ook Pato en Silvina (een vriendin van haar) namen ons gelijk 1,5 dag mee op sleeptouw in Rosario en waren super gezellig.

Skydivend het jaar uit
Natuurlijk moest het jaar goed worden afgesloten. Met een skydive. Wel zo toepasselijk dacht ik zo. Hoewel het landschap eigenlijk precies hetzelfde was als in Nederland (hoe bizar!) was het weer supergaaf om te doen.

Terwijl de dagen hier steeds sneller weg lijken te tikken komt het einde al akelig dichtbij. Gelukkig ben ik net aangekomen in mijn favo land, en tegelijkertijd eindbestemming: Brasil! Sooo good to be back!! Love it already 😀

Besitos!! Xx

Moet je even zien: El Salar de Uyuni

Zijn we weer! Met wat extra woordjes Spaans op zak liet ik een aantal weken terug het vertrouwde Sucre achter me. Op naar het laatste, maar ook het mooiste deel van Bolivia: de zoutvlaktes in het zuiden. Een indrukwekkende tour met kleine tornado’s, lekke banden, hoogtepunten, dieptepuntjes… maar vooral de allermooiste uitzichten! 

Potosi
Met Nicole (DU) en Steven (NL) pakte ik eerst de bus naar Potosí. Een tussenstop van 1 nacht om de mijnen van Potosí te bezoeken. Terwijl mijnwerkers nog aan het werk waren onder behoorlijk primitieve omstandigheden, kregen wij een indrukwekkende tour in een van de oudste mijnen in de omgeving, die zo’n 500 jaar geleden in gebruik zijn genomen voor het zilver dat er te winnen valt. 

Las minas de Potosi

Tupiza
Vanuit Potosi pakte ik de nachtbus naar Tupiza, het plaatsje vanuit waar ik de zoutvlaktes zou bezoeken. Was ook wel weer een avontuur op zich. Normaal gesproken zou je in dit soort landen verwachten dat de bus te laat aankomt op bestemming. Niet dus. Bijna de stop gemist dus, omdat we een uur eerder aankwamen (3 uur ’s nachts). En zijn hier al niet heel duidelijk in het aangeven bij welke stop we zijn. Dus halsoverkop stond ik nog half slapend, op mijn sokken, met al mijn hebben en houwen op het verlaten busstation van Tupiza.

Had van te voren bedacht om op het busstation te blijven wachten tot zonsopgang. Achteraf gezien toch niet het allerbeste plan wat ik tot nu toe had. In mijn ‘beste Spaans’ sprak ik daarom een meid aan die uit een andere bus kwam. Een Boliviaanse die voor haar werk in Tupiza moest zijn. Samen pakten we een taxi naar een hostel in het centrum van Tupiza. Uiteindelijk heb een kamer met haar gedeeld en wat leuke gesprekken gehad. De volgende dag ben ik verkast naar een ander hostel. En heb ik gelijk een mooie tocht te paard meegepikt in de prachtige omgeving van Tupiza.

Salar de Uyuni
En toen was het zover: el tour de Salar de Uyuni. Deze zoutvlaktes zouden het hoogtepunt van Bolivia moeten zijn. En dat was het zeker! Vier dagen lang reden we met een groep reizigers verdeeld over twee 4×4 Jeeps en zagen we de meest bijzondere landschappen voorbij komen.

Dag 2, 6 uur ’s ochtends. Klaar voor vertrek!

Dit hoogtepunt was direct ook het dieptepuntje tot nu toe. Want aan het einde van dag 2 kreeg de hoogteziekte. Kwam vrij snel opzetten en binnen no time lag ik te bibberen als een rietje in bed met 6 dekens over me heen. Iedereen uit mijn groep super lief voor me. Om de 10 minuten stond er wel iemand aan mijn voeteneind om te vragen hoe het ging. En toch donderde ik in een klap van mijn roze wolk en voelde ik me voor het eerst een tikkeltje eenzaam. Hoort erbij zeggen ze 😉 Gelukkig voelde ik me de volgende dag al een stuk beter en kon ik door met de tour.

Springfoto met de groep mocht natuurlijk niet ontbreken

Behalve dat we door een kleine tornado zijn heengereden (vink :D) en we op de laatste dag een lekke band kregen in the middle of nowhere, zal ik verder niet uitwijken over de tour. Tijd voor plaatjes…

Tour Salar de Uyuni

Tour Salar de Uyuni

Tour Salar de Uyuni

Tour Salar de Uyuni

Tour Salar de Uyuni

En na al deze mooie uitzichten zagen we ze op dag 4 dan eindelijk: de zoutvlaktes.

Bijzondere zonsopgang bij de zoutvlaktes op dag 4

Salar de Uyuni dag 4

‘Train cemetery’ met treinen waar voorheen het zout in werd getransporteerd. Fijne fotogenieke omgeving…

.. en ook heel leuk om gewoon even te spelen 🙂

Met deze en meer mooie beelden en een ‘fijn’ souvenirtje (lees: de welbekende zoeloelip die op komt zetten bij te veel zonlicht) ging ik vervolgens richting de grens van Argentina. Heel fijn! Beeldmateriaal hiervan is overigens ongeschikt bevonden voor publicatie 😉

Stempeltje erbij
Een dag na de tour ben ik met Peter (NL), Marion en Axel (FR) naar de grens van Argentinië gereden. Tja, en tot nu toe ging het bijzonder goed.. maar het moest en zou natuurlijk een keer gebeuren dat ik iets kwijt zou raken. Ik weet niet wat het is met mezelf, grensovergangen en steekpenningen. Maar ik mocht bij de douane mijn tas nog even 2x ondersteboven halen en binnenstebuiten keren. Het papiertje dat ik bij aankomst in La Paz had gekregen (en die ik hier weer moest inleveren) was foetsie. Gevalletje van ‘iets te zorgvuldig opgeborgen’. Uiteindelijk natuurlijk net op tijd gevonden op een onwijs onlogische plek. Maar het heeft me weer een hoop extra geld bespaard. Enfin, stempeltje was gescoord. Het avontuur in Argentinië kon beginnen…

Ik had voor deze blog voornamelijk plaatjes beloofd. Zal dus mijn volgende blog Argentinië introduceren. Ben overigens inmiddels ook mijn adapter van mijn Macbook verloren, dus ben qua stroom (en qua bloggen) compleet afhankelijk van anderen die heeeeel toevallig ook dezelfde aansluiting hebben.

Hasta la proxima! Besos

Ps. Happy Newyear btw 😛

Bolivia: een wereld van verschil

Kan iemand de tijd wat langzamer zetten?? Nee, ben niet gestopt met bloggen… De tijd gaat gewoon veel te snel! 😀 Hoewel ik al flink aan de Argentijnnse vino aan het nippen ben, hierbij nog een update over: Bolivia. Hoppa: nieuw land, nieuw hoofdstuk. En een wereld van verschil in vergelijking met Costa Rica. Adios zon, strand, jungle en Pura Vida. Buenos dias bijzondere berglandschappen, koloniale gebouwen, traditionele klederdracht en spaanse les. En ja, ook hoofdstuk 3 van mijn trip valt zeker onder de categorie ‘behoorlijk bijzonder’. 

La Paz
La Paz zonder kleerscheuren weer verlaten… Ik had er niet he-le-maal het volste vertrouwen in toen ik in het vliegtuig de Lonely Planet opensloeg. Na een overstap in Bogota werd ik in alle vroegte (3:30h) gedropt op vliegveld La Paz. Ik besloot daar te blijven tot de zon op kwam. Want ja eerlijk is eerlijk, het was wel weer een beetje spannend. Weer alleen, een nieuw land, nieuwe cultuur, nieuwe mensen.

In de straten van La Paz

Uiteindelijk niks aan de hand natuurlijk. Niet beroofd, verkracht, ontvoerd en in elkaar geslagen door in een verkeerde taxi te stappen o.i.d. Alleen twee rasechte Brabo’s tegen het lijf gelopen in het hostel. Als dat het ergste is wat je kan overkomen..? 😛

Partycrashen by accident | fiesta in de straten van La Paz

Overigens.. toen ik na de bagageband de schuifdeuren van het vliegveld in La Paz door liep, kreeg ik meteen een warm onthaal. Een horde mensen stond met camera’s en telefoons te zwaaien om een glimp op te vangen. Niet van mij, maar van ‘die ene gangster’ de business class vloog. Reggaetonartiest Nicky Jam, bleek later. Geinig. Lekker nummertje heeft ‘ie trouwens: Travesuras

Partycrashen by accident | fiesta in de straten van La Paz

Death Road

The World Most Dangerous Road. Of ik daar ook effe vanaf wilde vlammen met een mountainbike. Normaal gesproken ben ik niet vies van een shotje adrenaline. Maar wat ik van deze ‘Death Road’ moest denken, daar was ik nog niet helemaal over uit. Een aantal anderen uit mijn hostel had al geboekt, dus (ja, zo makkelijk ben ik dus over te halen met dit soort dingen) denderde ook ik op dag 2 naar beneden vanaf El camino de la Muerte (Coroico).

Klaar voor Death Road

En het was tof, heel tof! In het begin was het fietsen een beetje aftasten, maar daarna gingen alle remmen los.. 😛 Eng was het niet echt. Het was vooral erg mooi! Ik werd gelijk gegrepen door het prachtige berglandschap van Bolivia. Kijkt u maar even mee…

Het prachtige uitzicht van het eerste gedeelte Death Road

San Pedro Prison
Mocht je ooit in La Paz belanden, is de Free Walking Tour van Red Cap een aanrader. Startpunt is de San Pedro gevangenis in hartje La Paz. Met gemiddeld 5 bewakers op 2.000 gevangen kan je wel voorstellen dat het daarbinnen een (bijzonder) wereldje op zich is. Zit je als gedetineerde niet te wachten op dubbele huur, dan mogen vrouw en kinderen gewoon bij je in de cel intrekken. Zij kunnen gewoon in en uit lopen. En als je wil, trek je gewoon je portemonnee voor een betere, luxere cel.

Coca Cola schijnt er een monopoliepositie te hebben en is daarmee ook gelijk hoofdsponsor (parasols, tafels, stoelen). Gevangenen mogen er hun eigen handeltje opzetten. Van kapper tot winkelier. En het gerucht gaat dat het eigenlijk een grote cocainefabriek is, en dat er ook buiten de gevangenis gedeald wordt. Voorheen kon je er als toerist (als je maar flink lapt natuurlijk) ook een bezoekje brengen, en zelfs overnachten. Wat er allemaal waar is van deze geruchten, weet ik niet. Maar dit en meer info over de stad en de cultuur, maakte de tour in ieder geval super interessant.

Chacaltaya | La Paz

Chacaltaya | La Paz

Sucre: back to school
Uiteindelijk heeft La Paz me vier dagen bezig gehouden. Ik had er nog wel wat langer kunnen blijven, maar ik wilde heel graag door. Tijd voor Spaanse les namelijk! Hop, de nachtbus in naar Sucre om de volgende dag fris en fruitig te kunnen starten met ‚la primera clase de espanol’. Fris en fruitig bleek helaas een illusie, want ondanks de ‘bus cama’ (lees: bedbus) die ik had geboekt, had ik geen oog dichtgedaan. Vanwege de verwarming die op 10 stond te loeien (ik was op een vrieskist gekleed!).

Een van de vele mooie panden in Sucre

Maar een blij ei dat ik was toen ik na een korte powernap rondhuppelde in Sucre om de stad te verkennen. Heerlijke stad, mooie koloniale gebouwen, drukke straten vol met vrolijke studenten, popcorn te koop op iedere hoek van de straat, eten voor 2 euro op de markt, nonnen op goudkleurige Havaianas, oude mannetjes die heel graag iets tegen je willen zeggen en uiteindelijk heel semi-stoer ‚Hello’ mompelen, zebra’s die het verkeer staan te regelen en je met alle liefde een knuffel geven als je oversteekt… En dat alles met een fijn zonnetje erbij. Ja, hier zag ik mezelf wel een weekje rondhobbelen.

Boliviaanse senorita in de straten van sucre

Dagelijkse routine
En dat is waar ik voornamelijk mijn dagen mee vulde in Sucre: rondhobbelen. Iedere dag had ik van 1h tot 5h Spaanse les. Voor die tijd hield ik me meestal bezig met een beetje rustig wakker worden, op de markt een ontbijtje scoren, beetje kletsen met mensen uit het hostel, beetje huiswerk maken op de patio in het ochtendzonnetje.

Iedere dag 4 uur Spaanse priveles met profesora Edith!

Laatste les met profesora Edith!

Nou ben ik niet een mens van de dagelijkse routine, maar vanaf dag 1 had ik er een traditie van gemaakt om voor de les nog even een fruitsalade op de markt te scoren. Een ontzettende toren van fruit, yoghurt, slagroom (ach, tis toch ‘vakantie’), caramel of kokos en wat nootjes. Iedere keer weer een klein feestje, ha!

Fruittoren, wat een feest!

’s Avonds was er ook meestal wel iets te beleven: samen koken met hostelgenootjes, biertjes drinken in de stad, gratis salsalesjes volgen, BBQ-en met het hele hostel… Na uiteindelijk twee weken heb ik afscheid genomen van Sucre en ‘mi professora’ Edith. Ik heb ontzettend veel van haar geleerd en hele leuke gesprekken met haar gevoerd! Als ik meer tijd had (ja echt, 5 maanden blijkt ineens best kort!), had ik er misschien nog wel gezeten. Spaanse les is best verslavend! Mijn nieuwe doel is nu om beter Spaans te spreken dan Engels. Eens kijken hoe we dat voor elkaar gaan krijgen… 😀

Campesina market in Sucre

De laatste dag in Sucre heb ik afgesloten met de Nederlandse Steven en Thaise Tarin. We gingen op zoek naar de 7 watervallen in de buurt bij Sucre. Een hele expeditie bleek (een aap was er niks bij), maar zeker de moeite waard!

Een van de 7 cascades bij Sucre

Hoewel ik inmiddels al lang en breed aan de Argentijnse steak en de vino tinto zit, heb ik de blog van Bolivia even in tweeën geknipt. Bolivia deel 2 is vooral bijzonder mooi (plaatjes kijken dus). En volgt snel..! Besitos Xxx

Resumen en Espanol
Para mis nuevos amigos y amigas que no entienden Holandés, pero si entienden Espanol, voy a escribir un resumen. Al menos, voy a probar!! 😀 Perdona me por los errores, pero estoy a aprender cada los días. Bolivia fue un mundo de diferencia en comparación con Costa Rica. Adios al mar, la playa, jungle y la pura via. Bienvenidos a las montañas lindas, edificios coloniales, ropa traditional y clases de español.. Pero una cosa es seguro: el capitulo 3 de mi viaje era también muy especial para mi!

Después decir adios a mis amigas españolas en Costa Rica fui por el avión a La Paz, Bolivia. Al principio, cuando lei el capitulo sobre La Paz en mi guía de Lonely Planet, no tenia mucho confianza que iba a sobrevivir.. Pero era en La Paz no estuve mal! También los días en Boliva fueron muy rápido. He encontré mucha gente, he visito muchas bellas ciudades y haci muchas cosas muy bonitas. Sobreviví el Camino de la Muerte cerca de La Paz, comí muchas ensalada de frutas en Sucre,  me encantaba las montañas y las vistas, y aprende mi español en la clase de español con mi buena profesora Edith! Muchas gracias por eso!

Estoy comer asado argentina y vino tinto hace mucho tiempo… Entonces,  el segundo parte de mi viaje en Bolivia fue muy lindo. Espero que voy a escribir dentro de poco sobre eso. Y quizas un poco mas en español… 🙂 Besos!