Moet je even zien: El Salar de Uyuni

Zijn we weer! Met wat extra woordjes Spaans op zak liet ik een aantal weken terug het vertrouwde Sucre achter me. Op naar het laatste, maar ook het mooiste deel van Bolivia: de zoutvlaktes in het zuiden. Een indrukwekkende tour met kleine tornado’s, lekke banden, hoogtepunten, dieptepuntjes… maar vooral de allermooiste uitzichten! 

Potosi
Met Nicole (DU) en Steven (NL) pakte ik eerst de bus naar Potosí. Een tussenstop van 1 nacht om de mijnen van Potosí te bezoeken. Terwijl mijnwerkers nog aan het werk waren onder behoorlijk primitieve omstandigheden, kregen wij een indrukwekkende tour in een van de oudste mijnen in de omgeving, die zo’n 500 jaar geleden in gebruik zijn genomen voor het zilver dat er te winnen valt. 

Las minas de Potosi

Tupiza
Vanuit Potosi pakte ik de nachtbus naar Tupiza, het plaatsje vanuit waar ik de zoutvlaktes zou bezoeken. Was ook wel weer een avontuur op zich. Normaal gesproken zou je in dit soort landen verwachten dat de bus te laat aankomt op bestemming. Niet dus. Bijna de stop gemist dus, omdat we een uur eerder aankwamen (3 uur ’s nachts). En zijn hier al niet heel duidelijk in het aangeven bij welke stop we zijn. Dus halsoverkop stond ik nog half slapend, op mijn sokken, met al mijn hebben en houwen op het verlaten busstation van Tupiza.

Had van te voren bedacht om op het busstation te blijven wachten tot zonsopgang. Achteraf gezien toch niet het allerbeste plan wat ik tot nu toe had. In mijn ‘beste Spaans’ sprak ik daarom een meid aan die uit een andere bus kwam. Een Boliviaanse die voor haar werk in Tupiza moest zijn. Samen pakten we een taxi naar een hostel in het centrum van Tupiza. Uiteindelijk heb een kamer met haar gedeeld en wat leuke gesprekken gehad. De volgende dag ben ik verkast naar een ander hostel. En heb ik gelijk een mooie tocht te paard meegepikt in de prachtige omgeving van Tupiza.

Salar de Uyuni
En toen was het zover: el tour de Salar de Uyuni. Deze zoutvlaktes zouden het hoogtepunt van Bolivia moeten zijn. En dat was het zeker! Vier dagen lang reden we met een groep reizigers verdeeld over twee 4×4 Jeeps en zagen we de meest bijzondere landschappen voorbij komen.

Dag 2, 6 uur ’s ochtends. Klaar voor vertrek!

Dit hoogtepunt was direct ook het dieptepuntje tot nu toe. Want aan het einde van dag 2 kreeg de hoogteziekte. Kwam vrij snel opzetten en binnen no time lag ik te bibberen als een rietje in bed met 6 dekens over me heen. Iedereen uit mijn groep super lief voor me. Om de 10 minuten stond er wel iemand aan mijn voeteneind om te vragen hoe het ging. En toch donderde ik in een klap van mijn roze wolk en voelde ik me voor het eerst een tikkeltje eenzaam. Hoort erbij zeggen ze 😉 Gelukkig voelde ik me de volgende dag al een stuk beter en kon ik door met de tour.

Springfoto met de groep mocht natuurlijk niet ontbreken

Behalve dat we door een kleine tornado zijn heengereden (vink :D) en we op de laatste dag een lekke band kregen in the middle of nowhere, zal ik verder niet uitwijken over de tour. Tijd voor plaatjes…

Tour Salar de Uyuni

Tour Salar de Uyuni

Tour Salar de Uyuni

Tour Salar de Uyuni

Tour Salar de Uyuni

En na al deze mooie uitzichten zagen we ze op dag 4 dan eindelijk: de zoutvlaktes.

Bijzondere zonsopgang bij de zoutvlaktes op dag 4

Salar de Uyuni dag 4

‘Train cemetery’ met treinen waar voorheen het zout in werd getransporteerd. Fijne fotogenieke omgeving…

.. en ook heel leuk om gewoon even te spelen 🙂

Met deze en meer mooie beelden en een ‘fijn’ souvenirtje (lees: de welbekende zoeloelip die op komt zetten bij te veel zonlicht) ging ik vervolgens richting de grens van Argentina. Heel fijn! Beeldmateriaal hiervan is overigens ongeschikt bevonden voor publicatie 😉

Stempeltje erbij
Een dag na de tour ben ik met Peter (NL), Marion en Axel (FR) naar de grens van Argentinië gereden. Tja, en tot nu toe ging het bijzonder goed.. maar het moest en zou natuurlijk een keer gebeuren dat ik iets kwijt zou raken. Ik weet niet wat het is met mezelf, grensovergangen en steekpenningen. Maar ik mocht bij de douane mijn tas nog even 2x ondersteboven halen en binnenstebuiten keren. Het papiertje dat ik bij aankomst in La Paz had gekregen (en die ik hier weer moest inleveren) was foetsie. Gevalletje van ‘iets te zorgvuldig opgeborgen’. Uiteindelijk natuurlijk net op tijd gevonden op een onwijs onlogische plek. Maar het heeft me weer een hoop extra geld bespaard. Enfin, stempeltje was gescoord. Het avontuur in Argentinië kon beginnen…

Ik had voor deze blog voornamelijk plaatjes beloofd. Zal dus mijn volgende blog Argentinië introduceren. Ben overigens inmiddels ook mijn adapter van mijn Macbook verloren, dus ben qua stroom (en qua bloggen) compleet afhankelijk van anderen die heeeeel toevallig ook dezelfde aansluiting hebben.

Hasta la proxima! Besos

Ps. Happy Newyear btw 😛